สำหรับผมแล้ว มาม่า รสเผ็ด ชามนี้ ที่มันยังคงอยู่ ผมว่า น่าจะมาจากนิทานที่ผมจะเล่าต่อไป (ในนิทานเรื่องนี้จะเล่าเฉพา บางตอน จะไม่เล่าตั้งแต่เริ่มเรื่อง มันยาวไป เอาเฉพาะ บางประเด็นก็พอ)
เป็นเพียงแค่ความเห็นส่วนตัว ถูกผิดยังไงก็แนะนำข้าน้อยด้วยครับ
มีคนเล่านิทาน เลยอยากเล่ามั่ง (เพื่อเกาะกระแส)
เรื่องมีอยู่ว่า
มีสำนักแห่งหนึ่ง ชื่อสำนัก เสาไหล ที่ประเทศ เจิน
ที่สำนักแห่งนี้ มีการสอนวิทยายุทธ์ (เพื่อป้องกันตัวเท่านั้น ) โดย ไม่หวังผลกำไร และมีผู้คนจำนวนมากต่างหลั่งไหล กันเข้ามาเรียน วิทยายุทธิ์ ทำให้มีจอมยุทธิ์ ที่เก่ง ๆ นำนวนมาก
อยู่มาวันหนึ่ง มีพ่อค้า ท่านหนึ่ง เข้ามาในสำนัก และบอกกับเหล่าลูกศิษท์ ทั้งหมาย ว่า "ข้าต้องการให้พวกเจ้าแสดงความเก่งกาจในฝีเมือของพวกเจ้าหน่อย โดยจะมีการจัดประลองฝีมือกัน ใครที่ได้ที่ 1 ข้าจะมีรางวัลให้ และจะประกาศเกีตรติคุณให้เจ้าเป็นที่เลื่องลือไปทั่วล่า และอนาจักอันกว้างใหญ่ไพศาลนี้ เมื่อท่านมีเชื่อเสียงแล้วไซ้ เงินทองจะไหลมาเทมา" ทำให้เหล่าจอมยุทธ์ ต่างตั้งตาคอยให้ถึงวันนั้นโดยเร็ว
แต่พ่อค้ายังไม่ได้บอกว่า สนามประลองนั้นจะจัดกันที่ไหน และจะให้ทำอะไร ให้เตรียมตัวฝึกวิทยายุทฌชธิ์ ให้ฝีมือแก่หล้าไปพลาง ๆ ก่อน
อยู่มาวันหนึ่ง พ่อค้าคนเดิมเข้ามาในสำนัก และประกาศว่า
"ข้าต้องการให้พวกเจ้าจงใช้วิทยายุทธิ์ของพวกเจ้าให้เป็นประโยชน์ โดยให้พวกเจ้า ไปสร้างร้านค้าเล็ก ๆ คนละ 1 ร้าน ในตลาด "ฉี่เฉียง ๆ" โดยร้านค้าของพวกเจ้า แค่สร้างมาหลอก ๆ ไม่จำเป็นต้องขายของ และถ้าเมื่อจบการแข่งข้นแล้ว ร้านค้าของพวกเจ้าจะตกเป็นของข้า โดยข้าจะให้พวกเจ้าคนละ 0.005 ตำลึง เพื่อเป็นทุนในการสร้างร้านของพวกเจ้า ส่วนวิธีการนั้นไซ้ก็ขึ้นอยู่กับพวกเจ้า ถ้าพ่อค้ามนุษย์ใดไม่ยอมออก พวกเจ้า จงใช้กำลังภายในของพวกเจ้า (ในนิทานได้ขยายความไว้ว่า ในตลาด "ฉี่เฉียง ๆ" นั้น มีพื้นที่จำกัดมาก ถ้าเจ้าใหม่เข้ามาเจ้าเก่าก็จำเป็นต้องออกไป)
แต่พ่อค้าไม่ได้บอกว่าเมื่อร้านของเหล่าจอมยุทธิ์ตกเป็นของพ่อค้าแล้ว พ่อค้าจะนำไปทำอะไรต่อ แต่จริงแล้วพ่อค้าคนดังกล่าว กำลังซุ่ม ซื้อสินค้า ที่ขายอยู่ในตลาดนั้น ๆ มาตุนไว้ เป็นจำนวนมาก
หลังจากที่พ่อค้าบอกว่าจะให้ทำอะไรแล้ว
มีคนเป็นจำนวนมากที่ไม่เห็นด้วยและเกิดข้อโต้เถียงกันต่าง ๆ นานา
และนี้เป็นบทสนนา (ที่มีการบันทึกไว้ใน mou 43
)
หมายเหตุ
จะใช้ ตัวละคร
แทน พวกที่ไม่เห็นด้วย
และใช้
แทนตัวละครที่เห็นด้วย
เรื่องมีอยู่ว่า
; พวกข้าไม่เห็นด้วยนะ ที่พวกเจ้าจะไปทำเช่นนั้น
; พวกข้าไม่เห็นว่ามันจะผิดตรงไหน (สมัเยพระเจ้ายังไม่หาว การกระทำเช่นนี้ไม่ผิดกฏหมาย)
; มันไม่ผิดได้เยี่ยงไร นี้พวกเจ้ากำลังจะไปทำร้าย คนที่ไม่รู้ (อีหนู) อีโหน่ อีเหน่ นะ
; พวกข้าแค่ไปประลองฝีมือ ว่าใครเก่งก็เท่านั้น พวกข้าไม่มีเจตนาที่จะไปทำร้ายใคร
; พวกเจ้าไม่รู้จริง ๆ หรอ ว่าถ้าพวกเจ้า ไปทำแล้ว มันจะทำให้คนหมู่มากเดือดร้อน พวกพ่อค้าแม่ค้า ตัวดำ ๆ คงไม่มีที่จะทำกิน
; อันนั้ก็เรื่องของพ่อค้า แม่ค้า ตัวดำ ๆ
; พวกเจ้ากำลังจะถูกใช้เป็นเครื่องมือ พวกเจ้าไม่รู้เลยหรอ
; พวกข้าก็พอรู้อยู่บ้าง แต่พวกข้าไม่ได้ทำผิดกฏหมาย อาหยา นะ ว่าแต่ เพื่อนข้าหลาย ๆ คน คงไม่รู้ ว่าถูกใช้เป็นเครื่องมือ แต่พวกข้าได้รับข่าวสารที่ส่งมาทาง นกฮูก ว่า มีพวกข้าจำนวนหนึ่ง ได้ถอนตัวไปแล้ว
; อะหยา! รู้แล้วทำไม ไม่ stop การกระทำของพวกเจ้า
; พวกข้าอยากมีชื่อเสียง และอีกอย่าง พวกข้าอยากไปลองดู ว่า พวกข้าเก่งหรือเปล่า
; พวกท่านแค่ ต้องการ ลองวิชา แต่นี้มันทำให้ ประชาชน ตัวดำ ๆ เป็นเดือดเป็นร้อนนะ ถ้าเป็นไปได้ พวกข้าคิดว่า พวกเจ้าน่า จะถอนตัวซะ แต่บัด now
; พวกข้าก็ ลำลังคิดอยู่เหมือนกัน ว่ามันจะดี หรือเปล่า กับแค่ ชื่อเสียง เล็ก ๆ น้อย ๆ และเงิน รางวัล นิดหน่อย ว่าแต่มีเพื่อนของพวกข้า จำนวนเท่าไหร่ ก็ไม่อาจทราบได้ ได้ลงจากเขา เสาไหลแล้ว และได้ยินมาว่า ขณะนี้ กำลัง ปฏิบัติการอยู่
;
ก็แล้วแต่พวกเจ้าแล้วกัน แต่ระวัง ผลที่พวกเจ้าทำ มันจะกลับมาหาพวกเจ้า แต่พวกเจ้าไม่น่าเอาวิชา ที่เรียนจาก สำนัก เสาไหล แห่งนี้ ไมทำร้าย ประชาชน ตัวดำๆ เลย
;
นิทานเรื่องนี้ยังไม่จบ รอดูกันต่อไป
เป็นเพียงแค่ความเห็นส่วนตัวครับ
ปล. คีพวกนี้ไม่มีผลกระทบกับผมครับ
ว่าแต่
แต่ผมขอสนับสนุนคุณ asiram,bubbleball.....และคนอื่น ๆ ที่ออกมาพูดเพื่อส่วนรวม
นิทานไร้สาระ อย่าถือสาผมเลย ผมคงดูหนังมากเกินไป
อื่นๆ
