ปกติเรื่องแบบนี้ผมจะเล่ากับเฉพาะเพื่อนสนิทเท่านั้นครับ แต่ผมเชื่อว่าเพื่อนๆพี่ๆสมาชิกหลายคนคงมีสักคนที่อยู่ในอาการแบบนี้
เรื่องของเรื่องก็คือ "ผมคิดถึงแฟนเก่า" ผมอยากโทรถามสารทุกข์สุขดิบเธอ เวลาที่ฟังเพลงที่เคยฟังเมื่อยังคบกับเธอผมจะนึกถึงเธอตลอด
ผมแค่คิดถึงนะ ไม่ใช่ว่าอาลัยอาวรณ์กับเขาเพราะผมเป็นคนที่อยากเลิกกับเธอเอง ด้วยปัญหาที่ว่าเราต่างเรียนจบแล้วแยกย้ายกันไปทำงาน ผมเป็นคนที่ชอบคิดมาก
ผมคิดว่าสักวันหนึ่งคงต้องเลิกกันเพราะความห่างไกลกัน(เรื่องแอบคบกิ๊กเคยเกิดขึ้นแล้วตอนฝึกงาน)ผมกลัว กลัวว่ามันจะซ้ำรอย ผมเลยตัดปัญหาด้วยการเหินห่าง
สุดท้ายก็เลิกกัน และไม่นานเธอก็คบกับคนที่ทำงานด้วยกันจริงๆ(ตามที่ผมคิดไว้เป๊ะ) แต่ผมไม่โกรธหรอก เราคงไม่ใช่เนื้อคู่กันจริงๆ
ชาตินี้คงทำบุญด้วยกันมาแค่ 2 ปี...
ปัจจุบันผมก็มีแฟนใหม่แล้ว ผมพยายามลืมทุก(ข์)ๆอย่างในอดีต ผมไม่อยากจำ ผมไม่อยากคิด ผมรู้สึกผิดทุกครั้งที่ยังลืมอดีตไม่ได้ ผมรู้สึกผิดต่อแฟนใหม่
แต่ผมหยุดความคิดตัวเองไม่ได้ นี่ก็จะครบ1ปีแล้วที่เลิกกัน สิ่งของทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอผมทิ้งไปหมดแล้ว แต่ที่ทิ้งไม่ได้คือ ความรู้สึกเก่าๆ ภาพเก่าๆ มันยังย้อนมาวนเวียนอยู่ทุกวันๆ
ผมคิดว่าการที่เราคลุกอยู่กับงานมากๆนั้นจะช่วยให้ลืมได้เร็วๆ แต่มันไม่ใช่เลย บางครั้งผมก็คิดนะว่าถ้าแฟนใหม่รู้นี่คงเสียใจ
เรื่องความรักนี่มันทำให้คนเปลี่ยนไปได้จริงๆนะ แถมยังมีอิทธิพลต่อความคิดของเราอีก เราแทบจะควบคุมอะไรไม่ได้เลย
สุดท้ายนี้ผมไม่มีอะไรจะพิมพ์แล้วครับ หาทางลงไม่เจอครับ จบนะครับ
อื่นๆ
